Porównując dzisiejszą informatyką z tą obecną w latach dziewięćdziesiątych, różnice są tak ogromne, że czasem nawet trudno je ogarnąć swoim umysłem. Wiadomo, że zmieniło się przerażająco dużo i to „dużo” cały czas się zwiększa. Niemal każdego dnia w branży informatycznej i telekomunikacyjnej dochodzi do jakiegoś ważnego odkrycia, które za jakiś czas zaimplementuje się w naszym społeczeństwie. Tak jak zmienia się informatyka, tak zmieniać się powinny również osoby na co dzień zajmujące się informatycznym światem. W obecnym świecie jest coraz mniej miejsca dla informatyków całkowicie pochłoniętych informatycznym światem, żyjących w sposób odmienny od reszty społeczeństwa. Współcześni informatycy to osoby wybitne i zdolne, umiejące pogodzić ze sobą pracę zawodową i życie prywatne. Programiści to interdyscyplinarni specjaliści umiejący zarówno zaprogramować jakąś aplikację, jak i położyć płytki w kuchni na posadzce. Era zagubionych w realnym świecie informatyków już dawno minęła, a każdy relikt dawnych czasów musi się jak najszybciej przygotować do nowych warunków. O ile programiści pracujący jako freelancerzy w domu, programista .NET Warszawa mają jeszcze możliwość utrzymywać swoją egzystencję w tajemnicy i pogardzać światem rzeczywistym, o tyle programiści pracujący w biurach dużych firm muszą się dostosować do wymogów współczesnego świata i wymuszonej interakcji z innymi ludźmi.
Archiwa znaczników: rozwój
Przypadkowa rekrutacja
Programistyka i informatyka były moimi pasjami od kiedy tylko pamiętam, dlatego nikogo nie zdziwiło, że kierunek rozwoju swojej kariery zawodowej wybrałem właśnie programowanie. Wiedziałem, że chcę zostać koderem jakiegoś języka oprogramowania już na pierwszym roku studiów, który mimo ogromnej ilości nauki i wielu wyrzeczeń wspominam bardzo dobrze. Pytany przez rodzinę i znajomych o plany na przyszłość, od razu wiedziałem co chcę w życiu robić i nie miałem problemów ze sprecyzowanymi odpowiedziami. Moi bliscy znali mnie na tyle, że wiedzieli, że gdy ja sobie coś postanowię to na pewno to będzie zrobione. W realizacji swoich życiowych planów na pewno pomógł mi jakiś łut szczęścia, który moja mama cały czas określa mianem „urodzenia w czepku”. Poszukując pracy w programowaniu znalazłem się w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie i dostałem pracę!
Parę tygodni po obronie tytułu magistra informatyki z ciekawości poszedłem na jakieś targi informatyczne, gdzie prezentowano najnowsze wynalazki i wydarzenia z tej dziedziny. Początkowo kręciłem się przy różnych stoiskach, aż w końcu na dłużej zatrzymałem przy jednym, które szczególnie mnie zainteresowało. Programista był akurat w trakcie tworzenia jakiejś aplikacji i swoje osiągnięcia na bieżąco pokazywał uczestnikom targów. Gdy w pewnym momencie natrafił na problem, którego nie umiał rozwiązać, ja znając odpowiedź zaoferowałem swoją pomoc. Moją wiedzę dostrzegł jeden z właścicieli firm informatycznych i z miejsca zaproponował mi posadę programisty .NET Rzeszów. Ale się cieszyłem!
Plany do zrealizowania
Odkąd w szkole średniej po raz pierwszy zetknąłem się z programowaniem, mojemu życiu cały czas przyświeca idea ukończenia studiów informatycznych, powrotu do rodzinnego miasta, Włocławka, i zatrudnienia się jako programista, najlepiej platformy .NET, programista .NET Włocławek.
Mój życiowy plan jest na razie na wczesnym etapie realizacji, bo w tym roku rozpocząłem studia informatyczne na Politechnice Łódzkiej i póki co moim docelowym marzeniem jest zaliczenie wszystkich egzaminów w sesji zimowej i letniej i przejście na drugi rok studiów. O tym, co będzie po zdobyciu tytułu magistra inżyniera wolę na razie nie myśleć, bo przede mną jeszcze ponad cztery lata nauki, ciężkiej harówki i studenckiego życia. Nie chciałbym nic z tego przegapić, bo moi rodzice cały czas powtarzają, że czasy studenckie były ich najpiękniejszym i najciekawszym okresem życia. To właśnie na studiach moi rodzice się poznali, zakochali i postanowili pobrać.
Na razie na swoich studiach informatycznych mam tyle nauki i projektów do zrobienia, że nie wiem kiedy uda mi się po raz pierwszy wyjść na jakąś imprezę i dobrze poznać kolegów z roku. Trochę boję się pierwszych niepowodzeń, bo nie chcę, by wykładowcy wyrobili sobie o mnie mylne wrażenie. Ja naprawdę jestem ambitny i pracowity, ale nie wiadomo jak to wszystko się uda. Codziennie po powrocie z zajęć siedzę w swoim pokoju w akademiku i uczę się nowych rzeczy. Moi współlokatorzy wychodzą na jakieś spotkania integracyjne, a ja zostaję sam w pokoju. Dopiero wtedy mogę popracować w ciszy.