Archiwa znaczników: stereotyp

Cichy protest

Wysłany na przez

Gdyby nie to, że ze swoim nowym partnerem jestem dopiero od kilku miesięcy i zwyczajnie nie mam odwagi powiedzieć mu jeszcze tego czy tamtego, już dawno postawiłabym sprawę dosyć jasno – jeśli Alek chce się spotykać ze swoimi kolegami po fachu, to niech to robi beze mnie, a najlepiej w odległości co najmniej 10 km od naszego wspólnego mieszkania. Rozumiem, że Alek ma swoich przyjaciół, z którymi zna się dłużej ode mnie i nie mogę żądać od niego zerwania z nimi kontaktów, ale na pewno mogę poprosić swojego chłopaka, by długie, przeciągające się do późnych godzin nocnych rozmowy o programistyce przeniósł w inne miejsce. Naprawdę, nie będę miała nic przeciwko, jeśli od czasu do czasu Alek wróci do domu późno w nocy, bo zasiedzi się u jednego ze swoich kolegów.

41Alek jest absolwentem informatyki i programistą, programista .NET Siemianowice Śląskie. Na studiach poznał wielu kolegów, z którymi kontakt utrzymuje do dziś, a co najgorsze ten kontakt jest bardzo regularny. Mniej więcej raz na miesiąc gościmy u siebie w mieszkaniu pięciu facetów, którzy podobnie jak Alek związani są z informatyką i komputerami. Ich wizyty to dla mnie prawdziwa męczarnia – nie dość, że muszę zająć się przygotowaniem jedzenia dla 6 mężczyzn, to jeszcze do nocy muszę wysłuchiwać nudnych dysput na temat jakichś programistycznych zagwostek. Mogłabym w tym czasie pójść do koleżanki, oczywiście, że bym mogła, ale tego nie zrobię, bo chcę pokazać Alkowi, że toleruję jego znajomych. Gdy już pokażę jaka jestem dobra, na pewno zbiorę się na odwagę i powiem Alkowi, żeby nie zapraszał tak często swoich kolegów do nas do domu. Niech spotykają się też u kogoś innego.

Nowy programista

Wysłany na przez

34Do naszego zespołu programistów dołączył niedawno nowy chłopak, który ma się zajmować wszelkimi aplikacjami i programami związanymi z platformą .NET. Na pierwszy rzut oka Michał wydał mi się bardzo młody i jakiś taki niedoświadczony. Widać było, że nie czuje się zbyt dobrze w kontaktach międzyludzkich i stresuje nowym otoczeniem i ogromem zatrudniającej go firmy. Manager działu programistycznego zlecił mi oprowadzenie Michała po wszystkich zakamarkach naszego piętra i przedstawienie mu pozostałych pracowników. W miarę jak przemierzaliśmy kolejne korytarze próbowałam się dowiedzieć co nieco o nowym programiście, jednak on cały czas pozostawał tajemniczy i nieobecny. Odpowiadał półsłówkami lub mówił coś zupełnie od rzeczy. Gdy spytałam go o poprzednie miejsce zatrudnienia, odpowiedział jedynie, że już niedługo przekonam się o jego predyspozycjach do pracy programisty. Trochę zdenerwowałam się na oczywistą ignorancję ze strony Michała i podświadomie życzyłam mu, żeby już w pierwszym tygodniu powinęła mu się noga.

Z chwilą gdy pokazałam Michałowi jego biurko, programista .NET Częstochowa, po starym Michale nie było śladu, a na jego miejscu pojawiła się zupełnie nowa osoba – pełny werwy i zapału informatyk, który na widok komputera dostawał wiatru w żagle. Po jakimś czasie okazało się, że Michał to prawdziwy geniusz w dziedzinie programowania, a co najważniejsze geniusz – samouk. Michał nie poszedł na żadne studia wyższe, bo już w wieku dwudziestu lat umiał więcej, niż nauczyliby go na studiach. Przychodząc do nas do firmy Michał miał zaledwie 21 lat.

Sposób na męczydusze

Wysłany na przez

Ach, jak bardzo denerwują mnie te wszystkie szowinistyczne komentarze o kobietach-programistach! Mężczyźni są po prostu niesprawiedliwi i zsolidaryzowani ze sobą, na czym cierpi większa część kobiet próbujących odnaleźć się w branży informatycznej. Dlaczego faceci mogą próbować swoich sił w zawodach typowo damskich, a na kobiety, które starają się wbić w branże dotychczasowo uważane za męskie, mężczyźni spoglądają bardzo nieżyczliwym okiem? Czy w waszym mniemaniu, drodzy internauci, nie zakrawa Wam to o szowinizm i pewnego rodzaju uprzedzenie? Jak znam życie opinie będą podzielone, zwłaszcza na te pochodzące od mężczyzn i na te wypływające spod damskich palców.

23

Od trzech lat pracuję jako programistka w gdańskiej firmie i nie uważam się za gorszą od innych, programista .NET Gdańsk. Czasem moi koledzy z pracy rzucają pod moim adresem jakieś prześmiewcze komentarze lub próbują mnie celowo wyprowadzić z równowagi, jednak nauczyłam się jak opanowywać nerwy i nie dać się prowokować. Za każdym razem, gdy jakiś facet komentuje moją pracę i dowodzi niższości kobiet-informatyków od mężczyzn-informatyków, ja natychmiast zaczynam go sobie wyobrażać jako brzydkiego robala z ludzką głową, którego właśnie mam zamiar zgnieść swoim wysokim obcasem. Moje wizje są na tyle dopracowane, że prawie słyszę chrzęst miażdżonego chitynowego pancerzyka. Wiem, że takie myśli są paskudne, okropne i świadczą zapewne o jakiejś chorobie psychicznej, jednak bardzo mi pomagają.

Dziwne pytania

Wysłany na przez

Wielu znajomych zadało mi pytanie czy jako programista .NET Elbląg nie czuję się trochę zaszufladkowany w związku z tym co robię. Początkowo to pytanie wydało mi się trochę dziwne i zupełnie bezpodstawne, jednak gdy padło ono kolejny i jeszcze kolejny raz, nagle zdałem sobie sprawę, że u wielu współczesnych Polaków nadal panuje przekonanie, że informatyk czy programista to osoba zamknięta w sobie, żyjąca głównie pracą i światem wirtualnym. Gdy znajomi zauważyli, że nie jestem taki, jakim powinien być typowy informatyk, z ciekawości zaczęli mnie wypytywać o moje życie zawodowe i prywatne,  stosunek do pracy programisty i to, jakimi osobami są moi współpracownicy.

20Podejrzewam, że moje tłumaczenia nie do końca zaspokoiły ich ciekawość, bo nie miałem zbyt wiele do powiedzenia na temat swojej pracy. Owszem, byłem programistą, jednak jednocześnie byłem również mężem, ojcem i człowiekiem z zainteresowaniami. Programistyka jest jedynie sposobem na zarobienie pieniędzy, a nie najważniejszym elementem w moim życiu. O swoich znajomych z pracy mogę powiedzieć niemal to samo – dwóch programistów, z którymi pracuję, to faceci mający jasno zdefiniowany podział na pracę i dom i o ile często w pracy poruszamy tematy zawodowe, o tyle rzadko mówimy cokolwiek o życiu prywatnym. Każdy strzeże swoich spraw osobistych jak tylko może, a jedynie od czasu do czasu coś napomknie o tym, że jego syn ma ospę i musi wziąć wolne, albo że na weekendzie był z rodziną u znajomych. Jak już mówiłem, programistami jesteśmy wyłącznie w pracy. Z chwilą opuszczenia budynku z powrotem zmieniamy się w zwykłych Polaków, mających swoje zwykłe, przyziemne problemy.